رساله ی کیستیّه!
دعوایی افتاده بود بین قوم و خویش آن مرحوم!
هر کسی دنبال به رخ کشیدن نداشته های داشته نمایش بود!
آگر حاجی ننویسی مردم از کجا بدانند که منم. ناسلامتی من پسر بزرگ آن مرحوم هستم!
باجناق کوچک حاجی هم که گویا دل پری از این بی مبالاتی ها و عدم رعایت جایگاه افراد داشت به سخن درآمد و گفت: والله اگر چه مهم نیس امّا مثل اینکه یادشان رفته پیش اسم من هم دکتر بنویسند!!!
...ماجرا داشت حسابی بیخ پیدا می کرد، یکی می گفت: مهندس هم از جلوی نام پسر من افتاده! آن دیگری می گفت: ما هم ناسلامتی عضو هیأت مدیره ی شرکت بوق هستیم!
یکی می گفت: بابا اگر بناست عنوان های هر کسی را جلوی نامش بنویسند، دیگر جایی برای نام خود مرحوم نمی ماند!
حبیب قمارماز که طاقتش طاق شد بود بلند شد و در حالی که یکی دو تا فحش آبدار نثار روح مرحوم و باز ماندگانش می کرد گفت: «جلالین آتسین اوغرو جلیل بیز نه بیلئیدیک سن بو موهوملوکده آدامیمیشسن!!! » یعنی آقاجلیل دزده ما از کجا باید می دانستیم که تو چقدر آدم مهمّی بودی!!! گلی به جمالت!!!
باز ماندگان آن مرحوم همه هاج و واج مانده بودند و نمی دانستند چه بگویند؟!
مثل اینکه یک آن یادشان آمده باشد چه کسی بوده اند! صداها خوابید!
گویی سنگی بزرگ در برکه ی قورباغه ها انداخته شده باشد!!!
سکوت عجیبی حاکم شده بود.
بازماندگان مرحوم اوغرو جلیل یک آن از خودشان خجالت کشیدند!
حالا همگی معطّل مانده بودند جلوی اسم مرحوم پدرشان چه بنویسند؟!!!
مجلس ترحیم مرحوم مبرور جنّت مکان خلد آشیان...؟؟؟!!!
