حکایتی و شکایتی
نمی دانم چه پیش آمد! نمی دانم چه شد! نمی دانم کدام وسواس الخناسی تخم نفاق را در دشت سینه های پاک مردم کاشت که با سرعت محیر العقولی به بار نشست! تاوان کدام گناه بود؟ تقاص کدام ناسپاسی بود؟ حاصل کدام نافرمانی بود؟ ثمر کدام شجره ی ممنوعه بود؟!
برادری و برابری و دیانت و رفاقت رنگ باخت و رقابت و ریاست و سیاست و خیانت چهره نمود! ما و معیت رخت بربست و من و منیت جایگزین شد!
ندای رحمانیت و عشق که یادگار گرانمایه ی حضرت دوست در گنبد دوار دل ها بود جای خود را به صدای تمناهای حیوانیت سپرد!
طرفه معمایی است داستان غفلت این موجود دوپا که به طرفه العینی از مقام عالی اعلا علیین به مقام پست اسفل السافلین در می غلتد...
به راستی به کجا چنین شتابان؟ این المفر؟!
مباد که در آن روز که پدر و مادر از فرزند خود می گریزد و در جستجوی پناه گاه امنی برای خود است زبان حالمان این سخن مصحف شریف باشد که؛ یا لیتنی کنت ترابا!!!
خدای را، خدای را، با مردم آن کنیم که دوست داریم با ما کرده شود! آخر مگر نه این است که الناس عیال الله و من انفع للناس احب الی الله؟!
دیر نباشد که به مصداق؛ الله سریع الحساب و الله سریع العقاب، وقتی زمان حساب پس دادنمان شد پای مان بلنگد و زبان مان به لکنت بیفتد و حسابمان با کرام الکاتبین باشد!
آه که زمان چه عجول است و زود می گذرد، بی آن که ملاحظه ی کسی را بکند! دوست درویشی تکیه کلام زیبایی داشت و مدام با خود زمزمه می کرد؛ یاران رفته به مقصد رسیده اند ما هم مسافریم و به نوبت نشسته ایم!
مخاطب اصلی این نوشته در قدم اول خودم هستم بی آنکه مقام و منصبی داشته باشم و در قدم بعدی هر انسان متعهدی می تواند باشد چه از نوع مسئو لش چه از نوع غیر مسئولش!!!
روح را خلجانی بود و غلیانی، که با واژگانی از جنس خودش با من راه نشین به صحبت نشست و وقتم را خوش داشت. از همان نفحاتی که گاه بر اثر هم نشینی با اهل باطن نصیب برده می شود.
دریغ که بسیار اتفاق نادر ی است و به اختیار نیست، همین والسلام.
استاد طبق معمول لذت می برم از مطالبتون
همیشه پاینده باشین