رساله ی واترقیه

لابد باید پای ویروسی در میان باشد. گویی خلایق پاک هنگ کرده اند! واپس رفتن. واترقیدن. پس شاشیدن. سال به سال دریغ از پارسال. این همه پیشرفت. این همه اطلاعات. این همه علم و تکنولوژی. این همه دبدبه و کبکبه. دهکده ی جهانی. عصر انفجار اطلاعات. علوم هوا فضا. نانو تکنولوژی. سلول های بنیادی. چه و چه و چه.

 زندگی هم زندگی های قدیم. دوست هم دوستان قدیم. فامیل هم فامیل های قدیم.عشق هم عشق های قدیم. زن و شوهر هم زن و شوهرهای قدیم0.معلم ،شاگرد،مدرسه ،دکتر،مهندس،ارتشی،پرستار،بازاری،پیشه ور ،قاضی ،وکیل، رئیس، کارگر، کارفرما ،استاد،دانشجو،دانشگاه،پدر،مادر،برادر،خواهر، فرزند،همه و همه فقط مال قدیم!!!

چه پیش آمد کرده؟؟؟ همه فقط نوستالوژی قدیم را دارند و بس.

مثل اینکه هرچه امروزی است تاریخ مصرفش گذشته و دیگر به درد هیچ کاری نمی خورد. و بالعکس هرچه قدیمی تر و کهنه تر، از هر چیز و جنسی که بوده باشد، تاریخ انقضاء ندارد و مثل اشیاء زیرخاکی گران قیمت و ارزشمندتر است!

همه چیز رنگ باخته و معنی خود را از دست داده است! هویت باختگی مرض واگیردار و مسری اذهان شده است. سونامی آمده و هر چه صفا و یکرنگی و صداقت و بی پیرایگی و یکدلی و وفاداری و خوبی و پاکی و ... بود را با خود برده است!

حضرت حافظ هم در زمان خود نوستالوژی گذشته را داشته است و شاهد سخن،دراکثر غزلیاتش _ که من آن ها را مرثیه می نامم _ موجود است. لعلی از کان مروت برنیامد سالهاست و...

مولانا هم دچار همان درد بوده است؛ زین همرهان سست عناصر دلم گرفت  شیر خدا و رستم دستانم آرزوست و نهایتا اینکه انسانش آرزو بود! وفلاسفه ی اروپا را هم این درد دامن گیر بوده است و نیچه در به در دنبال ابر انسان می گشت و آن را در وجود زرتشت پیغمبر بزرگ ایرانی می یافت و چنین گفت زرتشت او باز شاهد مدعا! اگر چه سرگشتگی هایش نهایتا اورا به وادی جنون راهبر شد و ...

واقعا چه پیش آمده است؟ و چرا باید اینچنین بوده باشد؟؟؟

آن گمشده ی متعالی چیست که هیچ چیزی جایش را پر نمی کند؟! و انسان این اشرف مخلوقات چه چیزی را از دست داده است که در فقدانش اینچنین بی تاب است و زاری می کند؟ و این همه ترقی و پیشرفت حتی حکم یک آرام بخش کوچک را نیز ندارد!

وقتی نیما می گوید به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خود را؟! آیا به دنبال همان گمشده ی متعالی نیست؟ یا رفیق نیما شهریار در منظومه ی سراسر نوستالوژیک حیدر بابا مگر چه پیامی دارد جز اینکه وای هرچه داشتیم و بود از دست رفته است،یا به عبارت دیگر از دستمان درآورده اند. یاخشئلئقی الیمیزدن آلئب لار     یاخشی بیزی یامان گؤنه سالئب لار!!!

حال جای آن است که به فرموده ی شفیعی کدکنی توقفی کوتاه کنیم و از خود به معنی اخص و از انسان به معنی اعم بپرسیم، به کجا چنین شتابان؟! آیا زمان آن نرسیده است که حکمت این استیصال و از خود بریدگی را به تفکر بنشینیم؟ و فریب این ترقیات ظاهری را نخوریم؟!

به راستی آیا این پیشرفت های صوری، مصداق واترقیدن و واپس رفتن و پس شاشیدن نیست؟!!!