اندیشه

فرهنگی، ادبی، تاریخی، هنری، طنز

اندیشه

فرهنگی، ادبی، تاریخی، هنری، طنز

اندیشه

درباره مدیر:
میر حسین دلدار بناب
متولد 1346 بناب مرند
پژوهشگر

بایگانی
آخرین نظرات
پیوندها

۴۴ مطلب با موضوع «شعر» ثبت شده است

۰۳
دی

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم

که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم

چو مؤمن آینه ی مؤمن یقین شد

چرا با آینه ما روگرانیم

کریمان جان فدای دوست کردند

سگی بگذار ما هم مردمانیم

فسون قل اعوذ و قل هو الله

چرا در عشق همدیگر نخوانیم

غرض‌ها تیره دارد دوستی را

غرض‌ها را چرا از دل نرانیم

گهی خوشدل شوی از من که میرم

چرا مرده پرست و خصم جانیم

چو بعد از مرگ خواهی آشتی کرد

همه عمر از غمت در امتحانیم

کنون پندار مردم آشتی کن

که در تسلیم ما چون مردگانیم

چو بر گورم بخواهی بوسه دادن

رخم را بوسه ده کاکنون همانیم

خمش کن مرده وار ای دل ازیرا

به هستی متهم ما زین زبانیم .

  • میر حسین دلدار بناب
۲۸
آذر

 

سید علی صالحی
 
برای کسی که نامش را بعد از مرگ به زبان خواهم آورد
 
نه کم، نه زیاد،
هزار سال تمام
یعنی تمام عمر
تنها زیر پای خود را پاییدم و
از روی خود گذشتم.
تا امروز به برکت کلمات
به عطر آرام آسمان برکشیده شوم.
راه... دشوار بود و
دو دست من
از دعوت خودم به یکی خواب آسوده
خالی تر...!
حیرتا
بیدار نشین شب و روزی
که من بوده ام،
نه جغد به ویرانه ام دیده است و
نه واژه در دهان لال.
من
مقام خاک را
به توتیای نی از نماز ملکوت نوشته ام
تا به یاد آورم که از کجا آمده
چه کرده
و چرا آسمان را در خواب مومنان خسته
مرور می‌کنم.
پا بر خویش نهادن و از خود گذشتن
راه بر آمدن به آبی ها بود
راه رسیدن به آرامش.
من
پا برخویش نهادم و
از خود گذشتم
بی که بر آمدن از آفاق آفتاب را
خواسته باشم.
آبی ها خود به جانب ام آمدند.
آسمان ها، عشق، امید، آرامش
خود به جانب ام آمدند.
نه کم، نه زیاد،
او که
نظر به دعای دردمندان میهن من دارد
پیاله ی پرده پوش خویش را
به تشنگان چشم به راه باران
خواهد بخشید.

 

دوشعر از علی سید صالحی
 

روزی
یک روز سرد زمستانی
یکی از همان روزهای سوز و بلرز یتیم
پرنده ای خیس و خسته
از بالای بام خانه ها گذشت
رفت رو به روی دریچه ی بی گلدان اتاق تو نشست
تو نبودی
همسایه ها می گفتند رفته ای راهی دور
خبر از شفای حضرت حوصله بیاوری
پرنده داشت
به شیشه مه گرفته ی بی تماشای تو
نک می زد
انگار بو برده بود
انگار باد به او گفته بود
در دفتری که تو زیر بالش خود نهان کرده ای
راز کدام کلید گم شده را نوشته اند
و ما هیچ نمی دانستیم
تا شبی دیگر
که کودکان کوچه خبر آوردند
پرنده ای که به سایه سار هدهد مرده می مانست
آمده افتاده پای آخرین صنوبر پیر
زنده است هنوز
هنوز دارد مثل ما آدمیان انگار
می خواهد چیزی بگوید
چیزی شبیه راز همان کلید گم شده
که گفته اند پنهانی ترین شفای همین قفل کهنه است .

***********

یک زنی آن جاست
آن جا یک زنی
یکی مانده به انتهای غروب
سیاه پوش پایانی ترین مزار
واپسین همین ردیف های مثل هم
خاکش خیس
خوابش تازه
ترانه هاش خاموش
هیچ کاری نمی کند
تنها دارد بر هوای تنهایی از پیش نوشته ی آدمی
مویه می کند
زنی
آنجا یک زنی آن جاست
طاقت شنیدن مویه هایش در من نیست
نوحه ی نی است غم قمری جوان
و شب که تازه ما
پاس اولش بودیم
بین راه با هم برمی گردیم
حالا
حرفی صحبتی حکایتی ... بگو
کی گم شد کجا چطور چرا ؟
خاموش است زن
خسته است زن
زن ... یک لحظه زن برمی گردد
پایانی ترین دامنه را با دست نشانم می دهد
هزاران مزار
هزاران زن
هزاران مگو
و باز باران است که می بارد
خاکش خیس است
خوابش تازه
ترانه هاش خاموش.
  • میر حسین دلدار بناب
۲۴
آذر
اولدوز سایاراق گوزله میشم هر گئجه یاری
گئج گلمه دیر یار یئنه اولموش گئجه یاری
گوزلر آسیلی یوخ نه قارالتی نه ده بیر سس
باتمیش قولاغیم گور نه دوشورمکده دی داری
بیر قوش آییغام سویلویه رک گاهدان اییلدار
گاهدان اونادا یئل دئیه لای لای هوش آپاری
یاتمیش هامی بیر آللاه اویاقدیر داها بیر من
مندن آشاغی کیمسه یوخ اوندان دا یوخاری
قورخوم بودی یار گلمه یه بیردنه یاریلا صبح
باغریم یاریلار صوبحوم آچیلما سنی تاری
دان اولدوزی ایسته ر چیخا گوز یالواری چیخما
او چیخماسادا اولدوزومون یوخدو چیخاری
گلمز تانیرام بختیمی ایندی آغارار صوبح
قاش بیله آغاردیقجا داها باشدا آغاری
عشقین کی قراریندا وفا اولمویاجاقمیش
بیلمم کی طبیعت نیه قویموش بو قراری ؟
سانکی خوروزون سون بانی خنجردی سوخولدی
سینه مده اورک وارسا کسیب قیردی داماری
ریشخند یله قیر جاندی سحر سویله دی دورما
جان قورخوسو وار عشقین اوتوزدون بو قوماری
اولدوم قره گون آیریلالی اوساری تئلدن
بو نجا قره گونلردی ایدن رنگیمی ساری
گوز یاشلاری هر یئردن آخارسا منی توشلار
دریایه باخار بللیدی چایلارین آخاری
از بس منی یاپراق کیمی هجرانلا سارالدیب
باخسان اوزونه سانکی قیزیل گولدی قیزاری
محراب شفقده ئوزومی سجده ده گوردوم
قان ایچره غمیم یوخ اوزوم اولسون سنه ساری
عشقی واریدی شهریارین گوللی چیچکلی
افسوس قارا یئل اسدی خزان اولدی بهاری
                           استاد شهریار

  • میر حسین دلدار بناب
۲۱
آذر

 
            فلکین قانلی الیندن بیر آتیلمیش یئره اندی،

بیر فلاکت آنانین جان شیره‌سیندن سودون امدی،

بوللو نیسگیل شله‌سین چیگنینه آلدی.

تای توشوندان دالی قالدی،

ساری گول مثلی سارالدی،

گونو تک باغری قارالدی،

درد الیندن زارا گلدی،

گونو گوندن قارا گلدی.

خان چوبانسیز سئله تاپشیرسین اوزون،

یوردوموزا بیر سارا گلدی.

بیر وفاسیز یار الیندن یارا گلمز سانا گلدی.

بیر یازیق قیز، جان الیندن جانا گلمز جانا گلدی.

کئچه‌جکده “الموت” دامنه‌سیندن بورایا درمانا گلدی.

بیر آدامسیز “سورو” آدلی،

الی باغلی، دیلی باغلی!

“سورو” کیم‌دیر؟

سورو بیر گولدو جهنمده بیتیبدیر.

سورو بیر دامجی‌دی گؤزدن آخاراق اوزده ایتیبدیر.

سورو یول-یولچو سودور،

اَیری‌ده یوخ، دوزده ایتیبدیر.

سورو، بیر مرثیه‌دیر اوخشایاراق سؤزده ایتیبدیر.

او کؤنول‌لرده کی ایتمیش‌دی ازلدن،

اودو گؤزدن‌ده ایتیبدیر.

سورو بیر گؤزلری باغلی،

اوزو داغلی، سؤزو داغلی،

اولوب هاردان هارا باغلی!

بوشلاییب دوغما دیارین،

اوموب البته یاریندان.

ال اوزوب هر نه واریندان.

قورخماییب، شهریمیزین قیشدا آمانسیز بورانیندان،

نه قاریندان

گزیر آواره تاپا،

یاندیریجی دردینه چاره، تاپا بیلمیر.

چوخ سئویر عشقی باشیندان آتا،

آمما آتا بیلمیر.

آووا باخ، آووچی دالینجا قاچیر،

آمما چاتا بیلمیر.

ایش دؤنوب،

لیلی دوشوب چؤللره مجنون سوراغیندا.

شیرین الده تئشه،

داغ پارچالاییر فرهاد اوتورموش اوتاغیندا.

تشنه لب قونچه گؤر جان وئری دریا قیراغیندا.

گؤزده حسرت یئرینی خوشله‌ییب ابهام دوداغیندا.

وارلیغین سون اثری آز قالیر ایتسین یاناغیندا.

سانکی بیر کؤزدی بورونموش کوله وارلیق اوجاغیندا.

کؤزه‌ریر پیلته کیمین یاغ توکه‌نیب‌دیر چیراغیندا.

بوی آتیر رنج باغیندا،

قوجالیر گنج چاغیندا،

بیر آدامسیز،

سورو آدلی،

الی باغلی،

دیلی باغلی!

سورو جان! اومما فلکدن،

فلکین یوخدو وفاسی،

نه قده‌ر یوخدو وفاسی،

او قده‌ر چوخدو جفاسی،

کؤهنه رقاصه کیمین،

هر کسه بیر جوردی اداسی،

او آیاقدان دوشه‌نی،

ایستیر آیاقدان سالان اولسون.

او تالانمیش‌لاری ایستیر گونو-گوندن تالان اولسون.

او آتیلمیشلاری ایستیر هامیدان چوخ آتان اولسون.

او ساتیلمیشلاری ایستیر، قول ائدرکن ساتان اولسون.

نئیله‌مک قورقو بوجوردور،

فلکین نظمی ازلدن اولوب اضدادینه باغلی،

قاراسیز آغلار اولانماز،

دره‌سیز داغلار اولانماز،

اؤلوسوز ساغلار اولانماز.

گره‌ک هر بیر گؤزه‌له، بیر دانا چیرکین‌ده یارانسین،

بیری اَنسین یئره گؤیدن،

بیری عرشه اوجالانسین.

بیری چالسین ال-آیاق غم دنیزینده،

بیری ساحلده سئوینج ایله دایانسین.

بیری ذلت پالازین باشه چکیب یاتسادا آنجاق،

بیری‌نین بختی اویانسین.

بیری قویلانسادا نعمت‌لره یئرسیز،

بیری‌ده قانه بویانسین.

آی آدامسیز سورو آدلی،

ساچلاریندان دارا باغلی!

نئیله‌مک ایش بئله گلمیش.

چور گلنده گوله گلمیش.

فلکین اَیری کمانیندا اولان اوخ،

آتیلاندا دوزه دگمیش،

دیلسیزین باغرینی دَلمیش،

اَیری قالمیش،

دوزو اگمیش.

اونو خوشلار بو فلک،

ائل ساراسین سئللر آپارسین،

بولبول حسرت چکه‌رک،

گول ثمرین یئللر آپارسین.

قیسی چؤللرده قویوب،

لیلی‌نی محمللر آپارسین.

خسرووی شیرین ایلن ال-اله وئرسین،

فرهادین قامتین اگسین.

باخاراق چرخ زامان نئشه‌یه گلسین.

کئفه دولسون،

سورو‌لار سولسادا سولسون،

بیری باش یولسادا یولسون،

سیسقا بیر اولدوز اگر اولماسا اولدوزلار ایچینده،

بو سما ظولمته باتماز.

داش آتان، کول باشی قویموش،

داشینی اؤزگه‌یه آتماز.

سن یئتیش سون هدفه،

اوندا فلک مقصده چاتماز،

داها افسانه یاراتماز.

سورو، ای باشی بلالی،

زامانین قانلی غزالی!

سورو بیر قوش‌دی

خزان آیری سالیبدیر یوواسیندان،

ال اوزوبدور آتاسیندان،

جوجه‌دیر حیف اولا سود گؤرمه‌ییب اصلا آناسیندان.

او زلیخا کیمی یوسف اییین آلمیر لباسیندان.

بونا قانع‌دی تنفس ائله‌ییر، یار هاواسیندان.

درد وئره‌ن درده سالیب آمما خبر یوخ داواسیندان،

آغلاییب سیتقایاراق بهره آپارمیر دوعاسیندان.

او بیر آئینه‌دی رسّام چکیب اوستونه زنگار،

اوندا یوخ قدرت گفتار،

اوزو چرکین، دیلی بیمار،

گنج وقتینده دل‌آزار،

گؤره‌سن کیم‌دی خطاکار!

گؤره‌سن کیم‌دی خطاکار!

اردبیل 10/6/1365

عاصم اردبیلی

  • میر حسین دلدار بناب
۲۱
آبان
 

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست
بگشای لب که قند فراوانم آرزوست
ای آفتاب حسن برون آ ، دمی زابر
کان چهره ی مشعشع تابانم آرزوست
بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز
باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست
گفتی ز ناز : « بیش مرنجان مرا برو »
آن گفتنت که : « بیش مرنجانم » آرزوست
وان دفع گفتنت که:«برو شه بخانه نیست»
وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست
در دست هر که هست زخوبی قراضه است
آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست
این نان و آب چرخ چو سیل است بی وفا
من ماهی ام ، نهنگم ، عمّانم آرزوست
یعقوب وار وا اسفاها همی زنم
دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست
والله که شهر بی تو مرا حبس می شود
آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست
زین همرهان سست عناصر دلم گرفت
شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او
آن نور روی موسی عمرانم آرزوست
زین خلق پر شکایت گریان شدم ملول
آن های و هوی و نعره ی مستانم آرزوست
گویا ترم ز بلبل اما ز رشک عام
مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
گفتند : « یافت می نشود جسته ایم ما »
گفت: « آنکه یافت می نشود آنم آرزوست »
هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خُرد
کان عقیق نادر ارزانم آرزوست
پنهان ز دیده ها و همه دیده ها ازاوست
آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست
خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز
از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست
گوشم شنید قصه ی ایمان و مست شد
کو قسم چشم؟ صورت ایمانم آرزوست
یک دست جام باده و یک دست زلف یار
رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست
می گوید آن رباب که : مُردم ز انتظار
دست و کنار و زخمه ی عثمانم آرزوست
من هم رباب عشقم و عشقم ربابی است
وان لطفهای زخمه ی رحمانم آرزوست
باقی این غزل را ای مطرب ظریف
زین سان همی شمار که زین سانم آرزوست
بنمای شمس مفخر تبریز! رو ، ز شرق
من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست.

  • میر حسین دلدار بناب